Muzozoic

Ostrzeżenie: na tej podstronie testujemy pewne ustawienia, więc ma ona charakter raczej estetyczny niż informacyjny.

Aby w pełni pojąć

tematykę poruszaną w tej pracy, należy najpierw dokonać wprowadzenia do świata ekspresjonistów, ich światopoglądu na tle wydarzeń z Europy na początku XX wieku. Był to czas równoczesnego rozwoju industrializacji i przemian w rzeczywistości, za którymi nie zawsze udawało się nadążyć; w powietrzu wisiało przeczucie katastrofy, które wkrótce okazało się uzasadnione przez wybuch I wojny światowej. Wkrótce wielki kryzys opanował państwa od USA aż do Europy wschodniej. Zniszczenia wojenne i zadłużenie dokonały spustoszenia w gospodarce światowej. Wszystko to miało druzgocący wpływ na jakość życia i wprowadziło niepewność i strach do codzienności mieszkańców Europy. Nastąpił też intensywny rozwój niemalże wszystkich dziedzin sztuki – literatury, malarstwa, architektury, muzyki. Powstałe liczne kierunki były następstwem buntu wobec panującego akademizmu, a więc poczynając od impresjonizmu, poprzez symbolizm i ekspresjonizm – większość artystów zwróciła się w stronę przedstawień subiektywnych, rozbieżnych z rzeczywistością. Nie dziwi także powrót mistycyzmu, szczególnie w krajach germańskich i nordyckich, gdzie narodziły się pierwotnie tendencje romantyczne, popierane przez poglądy filozoficzne z zakresu intuicjonizmu, pesymizmu i indywidualizmu, a także nauk Freuda. Według poety Yvana Golla, reprezentującego ekspresjonizm: „ (...) Oczywista ucieczka w krańcowość, ponieważ wkoło rozpostarła się obojętna melancholia.”[1]

Pomimo iż

termin „ekspresjonizm” powstał na początku XX wieku, pośród innych kierunków jakie wówczas zostały powołane do życia, można powiedzieć, że jego założenia były już wykorzystywane przez artystów od wielu epok i nurtów w przeszłości. Dlatego zależnie od kontekstu, ta nazwa przybiera niekiedy różne znaczenia. Według Johna Willeta termin „ekspresjonizm” można pojmować na 3 sposoby: pierwszy z nich obejmuje „zespół cech niemieckiej sztuki, literatury, muzyki i teatru obecnych od przełomu wieku po dzień dzisiejszy”[2] , drugi ruch niemiecki obecny w latach 1910 - 1922, a trzeci - cechy typowe dla ekspresjonizmu: wyrazistość, deformacja, pojawiające się w dziełach sztuki od różnych ludzi i kierunków twórczych. W publikacjach naukowych w odniesieniu do historii sztuki funkcjonuje druga definicja, zawężająca to określenie do przedziału wiekowego, i w tym samym znaczeniu będzie używana w mojej pracy.

Nastąpił też intensywny rozwój niemalże wszystkich dziedzin sztuki – literatury, malarstwa, architektury, muzyki.

Omawiając ekspresjonizm należy też odnieść się do faktu że znajdował się wśród licznych kierunków artystycznych Europy XX wieku, które przeplatały się ze sobą. Elementy takich ruchów jak: fowizm, futuryzm, kubizm znajdują się w dziełach ekspresjonistów, co sprawiało, że często byli oni oceniani jako ich pomniejsi przedstawiciele, nie zaś jako jeden, odrębny nurt. Możemy na przykład zauważyć w licznych dziełach ekspresjonistycznych wpływ kubizmu, a żaden z artystów niemieckich nie uważał się za przedstawiciela tego nurtu. Kierunek ten nie tylko zapożyczał, ale i przetwarzał wpływy nowoczesnych ruchów, tak samo jak przetwarzał myśl romantyczną i symbolistyczną z przeszłości.

Postanowiłam zająć się tematem

motywów architektonicznych w filmie ekspresjonistycznym ze względu na własne preferencje. Interesuje mnie film, szczególnie jego strona wizualna, oraz jego zdolność do oddziaływania na widza w sferze duchowej i estetycznej. Dołączyła się do tego architektura ze względu na wybór Pracowni Scenografii jako przedmiotu dyplomowego. Realizacja projektu skłoniła mnie do przemyślenia wielu kwestii związanych z przestrzenią i jej sposobami wpływania na atmosferę filmu.